หลงรักคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยว

ก่อนจะแยกย้ายกันกลับ เธอเดินไปส่งเขาที่รถ ถึงกับเปิดประตูรถให้เขาด้วยซ้ำ แล้วพอเขานั่งลงไปประจำเบาะคนขับ เธอก็เข้ามายืนขวางทางประตู ก้มมองเขาก่อนจะยกมือทั้งสองข้างประนมไว้กลางอก

“วันนี้ฉันอาจจะดูแย่ไปสักหน่อย แต่วันอื่นๆ ฉันก็ทำงานได้ดีนะคะบอส แล้วก็ไม่ได้อู้งานลงมาซื้อกาแฟทุกวันด้วย ไม่รู้ทำไมภาพลักษณ์ฉันวันนี้ดูแย่จังเลย แต่คุณจำแค่ช่วงค่ำนี้ที่เรามาเดตกันก็พอนะคะ”

“คุณไม่จำเป็นต้องรู้สึกแย่หรือรู้สึกไม่ดี ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม เพราะคุณก็ต้องมั่นใจอยู่แล้วไม่ใช่เหรอว่าที่คุณทำไปมันมีเหตุผล แล้วคุณก็ทำไปอย่างดีที่สุดของคุณแล้ว

ผมไม่ได้จะลำเอียงเข้าข้างคุณนะ แต่ผมจะทำเป็นลืมไปได้ยังไงว่าเราเคยรู้จักกัน คุณแค่ลืมสิ่งที่เคยเกิดขึ้น ไม่ได้ลืมตัวตนของตัวเองเสียหน่อย คุณเป็นคนยังไงผมจะทำเป็นไม่รู้ได้ยังไง”

“คุณฉัทใจดีจังเลย วันหลังถ้าฉันโทรนัดให้ออกไปเจอกันแบบที่...ไม่ต้องเอาลูกไปด้วยนี่จะเป็นอะไรมั้ยคะ?”

“ผมไม่แน่ใจเหมือนกัน ผมไม่ค่อยมีวันหยุด ส่วนวันธรรมดาก็กลับดึกได้นิดหน่อย คุณก็รู้ว่าผมไม่ใช่หนุ่มโสด จะออกไปไหนทั้งทีก็ต้องคิดเยอะหน่อย”

นวียิ้มกว้างแล้วพยักหน้าอย่างเข้าอกเข้าใจ เธอก้มหน้าลงไปใกล้ๆ แล้วกระซิบบอกเขาด้วยเสียงนุ่มนวล

“ว่าจะชวนไปนั่งเล่นเป็นเพื่อนอ่านหนังสือที่ห้องเสียหน่อย งั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ ฉันอ่านไปเงียบๆ คนเดียวก็ได้ ถ้างั้นก็ขับรถดีๆ นะคะ ฉันไปก่อนนะคุณฉัท”

ฉัทปนัยอยากจะเรียกรั้งเธอไว้ ทว่านวีก็เดินตัวปลิวจากไปแล้ว ทำไมเธอถึงไม่บอกเขาตั้งแต่แรกว่าจะชวนไปที่ห้อง โอกาสอย่างนี้มันมีมาบ่อยๆ ที่ไหน

เธอเป็นพวกไม่พูดไม่เอ่ยถึงเรื่องวาบหวาม แทบไม่มีสัญญาณบอกล่วงหน้า แต่เวลาจะเข้าบทอย่างนั้นก็ปฏิบัติได้ทันทีและเป็นไปอย่างร้อนแรงทำให้เขาคึกคักได้ทุกครั้ง

นี่จึงนับเป็นการพูดที่ชวนให้เขาคิดเตลิดได้มากที่สุดเท่าที่รู้จักกันมา แล้วยังอันตรายที่สุดเพราะสุ่มเสี่ยงที่เขาจะควบคุมตัวเองไม่ได้ ที่สำคัญ มันสามารถเรียกคะแนนความสนใจจากเขาไปได้มากที่สุดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน